Od lat obserwuje codzienne zycie i z powaznym opoznieniem postanowilem zapisac to, co jeszcze pamietam i to, co dzieje sie wspolczesnie. Chyba dlatego, ze moi przodkowie tego nie robili (oprocz pismiennej babci Zofii), a szkoda, bo sa wazne rzeczy, ktore mgliscie pamietam, o ktorych slyszalem kiedys w luznych rozmowach moich rodzicow czy dziadkow, ale brak mi szczegolow, ktorych juz nigdy nie poznam. Wobec tego ja, nauczony tym smutnym doswiadczeniem, opisze znane mi wybrane zjawiska i problemy, aby nadchodzace pokolenia mojej rodziny (prawnicy mowia o takich zstepni) mialy informacje o przeszlosci z pierwszej reki i nie byly skazane na bezkrytyczne wysluchiwanie bzdur, ktore plota politycy i dziennikarze dopasowujacy historie Polski do swoich wspolczesnych interesow czy wyobrazen. Z cynizmu albo z glupoty tworza jakas rownolegla rzeczywistosc, ktora nie ma nic lub ma bardzo malo wspolnego z tym, co nas naprawde otacza. [...] Tak wiec czynie zapiski w trosce o potomnych, aby nie pozostali w nieswiadomosci. Nie sadze, aby natchnienie do pisania spuscily na mnie sily wyzsze. Wiadomo jednakowoz, ze autorzy swietych ksiag pisali te ksiegi w transie, z natchnienia Ducha Swietego, sami nie zdajac sobie z tego sprawy. Pewnie nawet nie wiedzieli, ze to, co pisza, bedzie kiedys swieta ksiega. To, co ja pisze, na pewno swieta ksiega nie bedzie, lecz nie wykluczam, ze z moich zapiskow przeznaczonych wprawdzie dla rodziny, ale byc moze odkrytych przez archeologow za pare tysiecy lat, beda kiedys pieczolowicie wyszukiwane przez historykow, albo raczej przez teologow, szczegoly np. z zycia sw. Antoniego Macierewicza, ktory dzieki wstawiennictwu Ojca Dyrektora niewatpliwie swietym zostanie. Zreszta i ja w swoich dalszych rozwazaniach takze nie potrafie pominac tak wyjatkowej postaci. Podobnie, pod nadzorem sil nadprzyrodzonyc