Kazdy czlowiek, przychodzac na swiat i zyjac na Ziemi, ma jakis wytyczony cel. Ma do wykonania jakies zadanie i wykonuje je wedlug okreslonego planu. Jakze czesto zadajemy sobie pytanie, jaki jest sens zycia. Pytanie tak proste, a mimo to, angazujac cala nasza wiedze i inteligencje, trudno na nie odpowiedziec. Dzieje sie tak dlatego, ze jak twierdzi Pascal, rozum zawsze pada ofiara pozorów. Na podstawie pozorów i iluzji klamstwa nie mozemy podejmowac decyzji dobrych, prowadzacych nas ku szczesciu. Prawde poznajemy nie tylko rozumem, ale takze sercem. To wlasnie plan serca moze zapewnic nam sukces w osiagnieciu celu zycia. Co sie dzieje, gdy ten plan jest niemozliwy do zrealizowania? Czy mozemy pierwotny plan zastapic innym? A jesli tak, to jakim? Czy bedziemy mogli kierowac sie glosem serca czy rozumu? Kazdy z nas pragnie byc w zyciu kochany i szczesliwy. Kazdy z nas pragnie kochac i dac szczescie. Czy mozemy kochac rozsadnie? Czy uszczesliwi nas rozsadna milosc, rozsadnie zbudowane szczescie? Co lub kto przeszkadza czlowiekowi w osiagnieciu pelni szczescia? Czy potrafimy kochac i wybaczac bezwarunkowo? Jak wazna jest dla nas prawda o nas samych? Co mozemy z ta prawda zrobic, jak wykorzystac? Sledzac perypetie pary glównych bohaterów ksiazki i usilne starania, by przeszkodzic im w wykonaniu planu serca, ich "opiekunów" z piekla rodem, kazdy moze odpowiedziec sam na te pytania. Moi bohaterowie sa bezimienni, bowiem kazdy z nas moze znalezc sie na ich miejscu. Zwyczajna Ona, zwyczajny On, a cel piekny i choc tez bardzo zwyczajny, jakze trudny do wykonania. Wydawaloby sie, ze nie ma nadziei na jego realizacje. A jednak... Mam nadzieje, ze losy tej pary porusza nie tylko umysly, ale takze serca, i byc moze wywolaja usmiech na twarzach czytelników. Jesli tak bedzie, to ja bede najszczesliwsza autorka na swiecie.