Autor zaczal pisac te ksiazke "w glowie" , uciekajac od twardych realiow aresztu, w ktorym spedzil 36 godzin, po tym jak policja zatrzymala go w chwili, gdy w eleganckiej paryskiej dzielnicy, po kilku drinkach w kolejnych barach, wciagal dzialke kokainy z maski stojacego na ulicy samochodu. W ciasnej betonowej celi, marzac o jakiejs ksiazce lub proszku na sen, Beigbeder ucieka myslami do dziecinstwa, ktorego nie pamieta, bo ten okres jego zycia objela dziwna amnezja. Wychodzac od jedynego wyraznego obrazu, stara sie przywolac wiecej wspomnien i dochodzi do wniosku, ze ich brak wywolala zmowa milczenia wokol rozwodu rodzicow. Opisuje typowa zamozna rodzine francuska, z czuloscia mowi o swoich dziadkach, rodzicach i bracie, powraca do mlodzienczych lektur i muzyki, ktorej kiedys sluchal. Odnalezione nareszcie wspomnienia przeplataja sie z drobiazgowa i niepozbawiona poczucia humoru relacja z aresztu. Za powiesc te pisarz otrzymal Prix Renaudot 2009. Frédéric Beigbeder jest we Francji bardzo znana postacia: pisze recenzje do najpopularniejszych pism, ma wlasne programy radiowe i telewizyjne, jest niewatpliwe postacia z pierwszych stron gazet - rowniez jego zycie osobiste jest zawsze bardzo ciekawym tematem dla kolorowych magazynow. Ksiazka, w ktorej opisuje swoje dziecinstwo i mlodosc byla we Francji prawdziwa sensacja, tym wieksza, gdy okazalo sie, ze jest to calkiem niezla literatura, a nie tylko zbior plotkarskich smaczkow. I dlatego dostal za nia Prix Renaudot, jedna z najbardziej prestizowych francuskich nagrod literackich.