1. Czerwone zielone / Krasnoje zjelienoje (1961 r.) 2. Ten co wczesniej / Tot kto ransze s nieju byl (1962 r.) 3. Mikrofon / Piewec u mikrofona (1971 r.) 4. Straszny dom / dyptyk "Oczi cziornyje" czesc "Staryj dom" (1974 r.) 5. Swobodne spadanie / Zatiaznoj prizok (1973 r.) 6. Bokser / Piesnia o sentimentalnom boksjerie (1966 r.) 7. Neutralne tango / Piesnja o neutralnoj polasje (1965 r.) 8. Gips / Ballada o gipsje (1972 r.) 9. Moskwa Odessa / Moskwa Odiessa (1968 r.) 10. James Bond / Piesnja pro Dzejmsa Bonda agienta 007 (1974 r.) 11. Manekiny / Ballada o manekenach (1973 r.) Czy mozna polaczyc dwa tak skrajne podejscia do spuscizny Wysockiego? Generalnie raczej nie, chyba ze robi to Malenczuk. Pietyzm. Uznajac teksty Wlodzimierza Wysockiego za "diamenty", poswieca na przeklad 11 piosenek ponad pól roku. Konsultuje z "wysockologami" znaczenie poszczególnych slów, zwrotów, fraz; poznaje konteksty historyczne, spoleczne, polityczne i in. Szuka sposobów na ich oddanie w jezyku polskim naznaczonym tyloma rusycyzmami (istniejacymi wczesniej lub nie), aby nikt nie mial watpliwosci, w jakim jezyku myslal i tworzyl ich twórca. Stad Wysocki. Dezynwoltura. "Rzepolacy styl rosyjskiej siedmiostrunnej gitary Wysockiego nigdy mi nie odpowiadal" - pisze Malenczuk. Majac swój Psychodancing - zespól, który wedle jego slów, sklada sie "z samych utalentowanych muzyków" - sformulowal zadanie w prosty sposób: "Tym diamentom [czyli wierszom] nalezy sie oprawa". Jubilerami byli: Maciek Muraszko - kierownik muzyczny, perkusja; Kuba Frydrych - gitary wszelakie, Andrzej Laskowski - gitara basowa i kontrabas, Grzes Stasiuk - fortepiany.